Ik val in herhaling maar ik doe het toch. De vriendschap die ik ontvangen heb de laatste vier jaren heeft me serieus geraakt.

Wordt er niet lachend gezegd dat vrouwen jaloers zijn, dat ze mekaar niks gunnen, dat ze kwaadaardig zijn en mekaar de duivel aandoen? Ik moet dus wel stekeblind geweest zijn want ik heb daar nog niks van gemerkt. Integendeel, toen ik mijn diagnose kreeg voelde iedereen met me mee. Er kwamen kaartjes, telefoontjes, bloemen, knuffels en ik hoop nu maar dat ik iedereen voldoende heb bedankt voor zoveel warmte.

Voor het volgende prachtige gedicht heb ik de toelating gevraagd aan de schrijfster, Joske Beuckelaers, want ik kan dan wel iets schrijven maar van gedichten heb ik geen kaas gegeten. Hier komt het:

Dierbare vrienden:

'k Ben als een tafel zonder poten, een mand bolsters zonder noten,

als een steeltje zonder peer, zo veel minder met veel meer.

'k Ben als een fiets zonder pedalen, lege podia zonder zalen,

als een tros kersen zonder pit, een leven waar geen lach in zit.

'k Ben als een antwoord zonder vragen, een kalender zonder dagen,

als de wolken zonder lucht, een windhoos zonder enige zucht.

Dat alles ben ik zonder vrienden, in een wereld zonder hen,

zou ik de weg niet vinden.

Joske Beuckelaers

En om de vriendschap te vieren verwijs ik graag naar een Youtube filmpje van André Van Duin te vinden onder "andre van duin comedysong vriendschap", maar dat moeten jullie zelf Youtube aanzetten en dan zoeken naar "André….." Ik vond het in ieder geval héél opbeurend, grappig en warm. Doen zou 'k zeggen, jullie zullen er geen spijt van hebben.