Brief ontvangen op de redactie van verschillende kranten.

Aan mijn bewoners,

Ik word dag en nacht elk uur, minuut en seconde van de dag door jullie tweevoeters verkracht, en jullie zijn met velen, met veel te veel. Ik heb constant pijn, maar niemand van jullie heeft oren naar mijn geschrei. Met acht miljard en op het einde van deze eeuw met elf miljard. Jullie moeten wel begrijpen dat ik hier een einde aan moet maken als ik jullie aanvallen wil overleven en dat maakt me zowel verdrietig als boos, heel erg boos.

Ik heb voor mijn bezoekers, voor jullie dus, een tehuis gemaakt, zoals geen enkele andere planeet mij dat nadoet. Eeuwig zingende bossen, klaterende watervallen, kristalheldere oceanen, een verscheidenheid aan leven, zon en maan, dagen en maanden volledig aangepast aan jullie behoeften en wat krijg ik daarvoor terug? Nougatbollen!

Jullie boren gaten in mijn lijf en rukken sappen en gesteenten uit mijn buik, zetten oerbossen in lichterlaaie en maken van kraakheldere oceanen vol dierlijk leven plastieksoep. Beton, kunstgras en insecticide, daar houden jullie van, geen wonder dat de habitat van dieren en planten verdwijnt en sterft. En jullie gaan maar door en door en jullie willen niks leren, lomperiken! Nu zijn jullie water aan 't zoeken op andere planeten, wat is er mis met mijn water?

Ik ben niet alleen maar gewoon boos, ik ben verdomme woedend! door jullie totale gebrek aan respect en mijn besluit staat vast.

• Openscheuren zal de aarde en trillend jullie dorpen en steden in ruïnes achterlaten.
• Vuurspuwende vulkanen zullen hele landen onbewoonbaar maken.
• Ontredderd zullen jullie achterblijven bij een gigantische migratiestroom.
• Het schaarse water zal er alleen zijn voor hen die door bedrog en hebzucht de koopmiddelen hebben.
• Orkanen en stormen zal ik overuren laten draaien met modderstromen en overstromingen tot gevolg.
• Bendes zullen zegevieren, er zal gemarteld en gemoord worden en de gewone burger, die een poging doet om met mij op de juiste manier om te gaan, zal zich vertwijfeld afvragen hoe het zover is kunnen komen.

En het is ongelooflijk maar waar, jullie helpen zelfs mee jullie eigen habitat te vernietigen met bloederige oorlogen, bommen en kanonnen. Dat de vervuilde lucht jullie longen en gezondheid aantast daar heb ik niks mee te maken, dat deden jullie verdorie zélf met gassen, insecticide en een ongelooflijke hebzucht.

Maar ik moet het beamen, ik merk een klein groepje slimmeriken die me begrijpen en willen helpen. Ze houden protestacties, ze ruimen de troep in oceanen op, ze recycleren en behandelen dieren en planten met respect. Ze zijn de ware pioniers en ik beloof dat, als er meer van die voortrekkers aan dezelfde kar trekken, mijn woede misschien een ietsepietsie zal bedaren, maar zo ver zijn we nog niet maar in stilte hoop ik van wel! En oh, er is zelfs al een internationale Opruimdag, stel je voor, alsof dat genoeg is, één dag, vierentwintig uur, om al jullie troep op te ruimen, laat me niet lachen!

Getekend: Moeder Aarde.

François Mauriac: Het dient voor niks als de man de maan verovert, als hij zo onze planeet verliest.