9. OP - LOS - SING

Vroeg of laat zijn w' er geweest en kuisen we hier ons schop af. Onze mening wordt niet gevraagd. Hoe langer we leven hoe meer we beseffen dat onze voorbije tijd veel langer is dan de korte tijd die er nog overblijft.

Men kan dan plannen maken voor zijn eigen uitvaart van heel simpel naar luxueus, van een simpele broodjesmaaltijd naar een gastronomisch feest. Na de teraardebestelling en de nodige tranen komen de pintjes, de borrels, de moppen en dan is iedereen het erover eens dat de overledene de beste, de slimste, de vrijgevigste, de leukste was. Dat hebben we dus nog tegoed.

Ik heb besloten om naar geen begrafenissen te gaan. Dat heeft uiteraard veel met mijn handicap te maken maar ook met het feit dat ik mijn eigen herinnering aan de overledene intact wil houden. De overledene is er dan trouwens niet meer bij. Hopelijk begrijpen mijn lezers mij niet verkeerd. Voor directe familie en aanverwanten hijs ik mij wel in een gepaste outfit.

Elk volk zijn traditie van in de oudheid tot op heden. Ikzelf hou het bij crematie. Geen maden aan mijn lijf die me langzaam opvreten en geen haren en nagels die blijven groeien. Neen, dan kies ik liever voor het voorproefje van de hel. Korte metten maken, cremeren en in de Schelde strooien, richting oceaan. Geen potjes, medaillons of een grafsteen in het gras.

Onlangs las ik een nieuwe lugubere manier om zich van lijken te ontdoen. Het leek meer een scene uit een horrorfilm maar het verscheen in een wetenschappelijk blad. Ze noemen het een alternatieve crematiemethode waarbij het lichaam wordt opgelost in een vloeibaar mengsel, (de wetenschappelijke naam ervan ga ik jullie besparen). Na 4 tot 6 uur in dat vergif goedje blijft er een vloeibaar mengseltje over. Moest er iemand interesse hebben, vanaf 2023 kunnen de Britten als eersten hiervoor kiezen. Ik hoop dat dit geen "broodje aap verhaal" is. Deze "op – los – sing" mag dan ecologisch de beste zijn, ze is aan mij niet besteed, ik sta erop dat ik gecremeerd word.

Een toemaatje!

"Een man zit op een Vip plaats voor de finale van Wimbledon met naast hem een lege stoel. Zit daar iemand vraagt een dame. Neen, zegt de man, deze stoel was eigenlijk voor mijn vrouw maar die is jammer genoeg overleden. Kon je dan geen familielid of vriend meebrengen, toch zonde van zo'n dure plaats? Neen, zegt de man, ze zijn allemaal naar haar begrafenis".

We mogen al eens lachen, nietwaar?