96. NULLARBOR.

Kriskras door het land, camera in de hand, van vliegtuig naar vliegtuig hossen, zo ontginnen toeristen in drie weken tijd een land groter dan de hele Europese Unie samen. Het is alsof ze alle hoofdsteden van Europa in één enkele trip op hun palmares willen zetten. 'Schoon toch, Down Under, en die Outback, jongens toch.' (Outback die ze niet eens gezien hebben).

De Nullarbor vraagt tijd, veel tijd. Heet, uitgestrekt, stoffig en zonder één enkele boom (nul – arbor). Fietsers, jawel, dan geldt de ongeschreven wet dat men stopt met de vraag of ze nog genoeg water en eten hebben, zelfs als ze er niet om vragen. En die wet telt voor iedereen die zich op de Nullarbor bevindt.

Twee uitgeputte fietsers met een mini-tentje maakten we uitzinnig blij met een kop hete soep voor 't slapengaan en een ochtendkoffie met ontbijt. We hielpen ook een Nederlander die uit pure zuinigheid zonder benzine zat (schandalig dure benzine op afgelegen plaatsen). We hebben de man met zijn lege jerrycan meegenomen naar het volgende station en een andere vrijwilliger nam de man terug naar zijn camper. Probleem opgelost. Het is geruststellend te weten dat je er niet alleen voorstaat want het zou niet de eerste keer zijn dat er in de Outback mensen sterven bij gebrek aan water en voedsel.

Zo reden we braaf op de linkerkant van de weg de 1.100 kilometers uitgestrekte Nullarbor in een viertal dagen af. In de late namiddag zochten we een beschut plekje langs de weg om te slapen. En dan, joepie, we reden voorbij een grotere struik en maakten rechtsomkeer. Hadden we dat maar niet gedaan want de volgende dag reden we onoplettend terug van waar we gekomen waren en dat kostte ons 140 kilometer verloren tijd. Eigen schuld, dikken bult.

De Nullarbor, de rechte tweevaks rijbaan die dwars door de bush snijdt, is het enige, menselijke spoor. Geen huizen, geen kunstlicht, geen reclameborden alleen stilte soms onderbroken door het gewroet van een beestje dat zich een beschut plekje zoekt tegen de hitte. Die afwezigheid van de mens maakt zonsondergangen spectaculairder dan elders, sterren fonkelen als duizenden diamanten en de lucht heeft nog geen weet van enige vervuiling. Alleen daarom zou ik iedereen willen aanraden om de Nullarbor eens in het leven te ondergaan, al was het maar om te beseffen dat er nog mooie, ongerepte plekken op ons aardbolleke zijn waar de mens met zijn vernielingsdrang nog niet is langsgekomen.

Voor diegenen die eens een klein stukje van de 1.100 kilometer willen meerijden: film YouTube: On the Eyre Highway through the Nullarbor plain.

Verschillende films op YouTube onder: Commonwealth of Australia – Advance Australia – My country enz.

Ik heb me de bedenking gemaakt dat dit immense Aboriginal land in bezit werd genomen (United Kingdom) en dat de originele bevolking niks te protocollen had. De geschiedenis is gedoemd om zich te herhalen.