81. KERST 1972.
Wij, twee vrouwen In Saigon (nu Ho Chi Ming) in het jaar 1972. Onze mannen zaten tegen de grens met Noord-Vietnam een telefooncentrale te testen.
We besloten om samen de dag voor Kerstmis te gaan eten in een restaurantje dat druk werd bezocht door Amerikaanse militairen die in Saigon eventjes konden bekomen van de jungle gevechten.
Zo rond drie uur in de namiddag togen we met onze drie kinderen op stap. Buiten benam de verzengende hitte bijna onze adem, uit de stalletjes langs de baan Nguen Hue klonk Bing Crosby's: 'I'm dreaming of a white Christmas', volume-vechtend met 'The Platters' en het voortdurend oorlogsgeweld dat buiten de stad dag en nacht in de lucht hing. Een chaos aan lawaai teisterde de straten en de Kerstmis gedachte was moeilijk te vinden.
Bezweet doken we het restaurantje in, een gezellig plekje rust voor oorlogsmoe soldaten. Het eten was lekker, de sfeer was gezellig en in gedachten hadden we onze mannen bij ons. Er was avondklok en we waren op tijd terug in ons appartement, 'Kim Do'. Wij wisten niks van de kerstboombombardementen die op Kerstdag, de volgende dag dus, gepland waren.
Ik heb die nacht goed geslapen tot ik 's morgens hoorde dat het restaurantje was opgeblazen en dat alle aanwezigen een afspraak hadden met de dood.
Heel dit waargebeurd verhaal heeft me aan 't denken gezet, hoe onvoorspelbaar ons leven is en gelukkig dat we niet op voorhand weten wat ons gaat overkomen. Ik denk dat iedereen van ons zo wel een paar voorbeelden kan aanhalen. Heb ik, zoals ze zeggen, een goede engelbewaarder?
Zo'n goede maand later is de telefooncentrale, waar mijn man enkele maanden met collega's werkte, door een bom geraakt en opgebrand. Gelukkig waren wij toen al terug thuis. Weer die engelbewaarder of is dat puur geluk?
We zullen het nooit weten.
YouTube: Vietnam 1972 Samuel Gerend – een video met op het einde de song van John Lennon – Christmas.
YouTube: er zijn onnoemlijk veel Vietnam-films gemaakt. Robin Williams' –Good Morning Vietnam' is een uitzondering op de gruwel.