131. R O T.

Soms denk ik terug aan de kelder van mijn ouderlijk huis. Bijna alle huishoudens hadden zo'n plaats onder de grond. Waar zou je anders met verse producten blijven zonder ijskast? Een houten bak met verse aardappelen, bestrooid voor een winterslange bewaring. Zelfs in februari bleven ze kruimelig en vol smaak. De weckpotten stonden in rijen op schabben, bedekt met rood ruitjespapier: bessen, perziken, boontjes, courgettes, pruimen enzovoort, keurig gelabeld met datum en inhoud. Zomerse groenten en fruit, verzameld door mijn moeder, gewassen, geblancheerd en geweckt. Een karwei dat ze met volle overgave deed, niet omdat het moest maar omdat het haar gelukkig maakte. Verder nog een diverse reeks potten en pannen voor familiefeestjes. Een ton antraciet voor de kachel, tafelbier, limonade, Elixir d' Anvers voor buikpijn en steevast een literfles jenever voor mannen met stress en faalangst.

Maar nu en dan stond er ook, een in vet papier verpakte, rotte kaas. Als de kelderdeur dan openging, baande die stank zich een weg omhoog tot onder de dakpannen. Voor mijn ouders was die kaas een delicatesse, voor mij was het een gruwel die zij met smaak verorberden. Rotte vis daarentegen was geen lekkernij, maar een gil: EET MIJ NIET!

En toch is 'rot 'niet altijd negatief. Een ouwe 'rot' heeft een hoop ambachtservaring, een meester met jaren ervaring op de teller. Maar soms is 'rot' onzichtbaar tot het te laat is. Betonrot bijvoorbeeld: dé rotte appel in onze woningen.

En nu is het zover, ook in onze terrassen werd betonrot gevonden en dus moeten ze worden afgebroken. Er komen nieuwe, moderne, glazen panelen voor in de plaats en dat brengt een kostenplaatje mee. Geen ontkomen aan, betalen zullen we, dat betonrot moet weg.

Binnenkort wordt ons volledig gebouw ingepakt. De kunstenaar Christo deed ons dat voor met de Rijksdag in Berlijn. Het kunstwerk bleef 13 dagen open en werd bejubeld en bewonderd als één van de grootste kunstwerken. Ons kunstwerk blijft zo'n 365 dagen staan! Ik kan me terecht de vraag stellen: waarom wordt mijn ingepakte flat niet in de kunstenaarswereld bejubeld?

Voor al die werken van start gaan, moeten luifels, zonnewering en alles wat op en aan het terras hangt worden verwijderd. Dat is intussen gebeurd en ook dat heeft een prijskaartje. Nu heeft de zon vrij spel in alle kamers en doet de laatste dagen overuren om ons te pesten. Vroeger was de zon een graag geziene gast maar nu ze ligt te zonnen op mijn PC- en Tv-schermen wil ik haar uit de weg.

We zaten met de handen in het haar. Luifels weg, zonnewering weg en een ijverige zon die elke kamer vulde met verblindende, niets-zien-op-je scherm soort. We kwamen zelf met een oplossing: geen getimmer of geplak maar met een paraplu! We konden onszelf wel kussen. De PC kreeg een paraplu boven het scherm vastgebonden aan de kast. Als we televisiekijken, zitten we in de zetel met elk een paraplu stevig in de hand alsof we voor een lek in het plafond schuilen. Maar het werkt perfect, zelfs de zon is onder de indruk.

Ik ben nu in blijde verwachting want, binnen een jaar als alles goed gaat, worden we uitgepakt. Wat er dan tevoorschijn komt, dat blijft geheim zoals een pakje onder de kerstboom dat al maanden ligt te wachten. Ik hou jullie op de hoogte wanneer het papier eraf mag. Ik hoop alleen dat er geen rotte kaas in zit.

YouTube: Onder moeders paraplu – alleen voor lezers die jong van hart zijn!