130. WILLEM.

Ik vraag me af hoeveel bekende, beruchte en brave Willems ik ken. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en ging op zoek. Ik heb niet lang moeten wachten. De eerste die ik tegenkwam was Willem Van Oranje. Hij had geen idee waarom hij 'Van Oranje' heette en hij had dan maar een verschrompelde appelsien mee. Toen ik hem vertelde dat 'Oranje' een Prinsdom in Frankrijk was en niks te maken had met zijn stinkende citrusvrucht werd hij chagrijnig en begon een litanie aan krasse woorden uit te kramen. Ik reageerde door te zeggen: "Ik denk dat gij Willem Van Oranje niet zijt!" en dat was koren op de molen. Hij brulde tegen me tot ik heel kalm en trots zegde: "En gij moet dan Willem De Zwijger zijn?"

De volgende Willem diende zich aan. Willem Elsschot. Die kwam ik tegen in het café 'Kamiel' in de Markgravelei in Antwerpen. Hij zat daar alleen aan een tafeltje te nippen aan een half en half en blokjes kaas als hapje. "Wat is dat?", vroeg ik verwonderd. "Dat is pure nostalgie, zo'n drankje. Dat serveren ze alleen nog in een paar oude huizen van plezier. Ja, ik heb dat altijd stilgehouden, maar nu ik er niet meer ben hebben de roddelbladen het publiek gemaakt, so what?"

Ik was niet meer zoekende, maar dan zie ik toch ene Willem de Kooning op een bankje in het Stedelijk Museum in Amsterdam zitten zeker? Hij staarde naar zijn eigen werk 'Pink Angels'. Ik zag hem naar zijn roze Engelen glimlachen en vervolgens schilderde hij met zijn vingers in de lucht alsof hij een penseel vast had. Ik ging naast hem zitten. We keken zwijgend naar zijn werk. Ik heb gezocht maar geen engelen gevonden en al zeker geen roze engelen. Het zal wel aan mij liggen, want op de achtergrond hoorde ik bezoekers lof zwaaien alsof het doek een wonder was.

En in de Parochiezaal van Zoersel zag ik de enige, échte, levende zanger uit de Westhoek, Willem Vermandere. Hij was daar op bezoek bij een bevriende bakker. Hij zat alleen met zijn gitaar op een stoel in het midden van de verhoogde scene. Hij zong liederen die ik nooit meer kan vergeten. Toen hij 'Duzend soldaten' zong, een lied over zijn protest over de waanzin van de oorlog, kon je in de zaal een speld horen vallen.

Hij zong anderhalf uur lang … 'Blanche en zen perd', 'Bange blanke man', 'Laat mi maar lopen' en met 'Danse Macabre' zong hij hoe hij een pact sloot met de duivel. Hij mocht blijven leven zolang er mensen zijn die luisteren, zolang zou Pietje de Dood hem niet komen halen. En dan dacht ik opgewonden aan mijzelf, niet met een lied maar met een blog. Lieve mensen, blijf mijn blogs op www.hakketak.be lezen. Misschien geeft de man met de zeis mij ook zo'n compromis. Ik ben met hem in onderhandeling. Hij zou het bekijken. Ik ben in blijde verwachting en ik reken op jullie.

YouTube: Willem Vermandere – Dance Macabre. Zolang mensen luisteren naar Willem, blijft hij leven, niet alleen als herinnering, maar als levende stem, zingend en vertellend.

YouTube: Camille Saint-Saëns – Danse Macabre. Een klassiek muziekstuk uit 1874 waarin de Dood op viool speelt en skeletten op het kerkhof dansen bij middernacht. Een duistere, speelse ode aan de vergankelijkheid, zoals bij Willem, maar dan met strijkers.

YouTube: Silly Symphony – The skeleton Dance -1929 Disney Short – de beginjaren van Disney – 1929 dus bijna honderd jaar oud - langdradig, zwart/wit, maar wel een huzarenstukje in die tijd. De moeite om eens te kijken naar de beginjaren van de tekenfilm.