122. KELDERGESPREKKEN.

Opa werd honderd. Hij had er niet om gevraagd, niet om kaarsen, niet om gezang, maar zijn vier dochters hadden besloten: dit moest gevierd worden. Niet in een zaal met linnen servetten en kristallen glazen, maar hier, in het huis waar hij zijn leven had doorgebracht, waar zijn dochters waren opgegroeid en waar zowat alles nog herinnerde aan hun moeder, zijn vrouw, die jaren geleden haar gevecht tegen kanker had verloren.

De vier dochters hadden besloten dat het menu volledig afgestemd moest zijn op wat het lievelingseten van hun vader was. Geen kreeft, geen oesters, geen petit-four, geen klassewijn, maar een gewone fles tafelbier en een jenevertje achteraf. De keuze was niet moeilijk: tomatensoep met balletjes, kipvideeke, konijn met pruimen en rijstpap (zonder gouden lepeltjes).

Eén voor één werden de gerechten door de dochters naar de kelder gebracht en op de koude steen gezet tot de hele familie, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen aan tafel zaten. Boven klonk het gejoel van kinderen, luide stemmen en zelfs een hond die zich liet horen. "Opa heeft mijn soep eens moeten eten zonder balletjes, het gehakt was door hun boxer opgegeten en opa bromde toen dat soep zonder balletjes geen soep was." De potten zwegen een hele tijd tot de vidé over haar land van oorsprong begon.

"Ik ben geboren in Frankrijk. Daar heette ik 'bouchée à la reine.' Ik werd er opgediend in gastronomische salons. Later brachten de Vlaamse boeren mij uit zuinigheid naar hier om hun oude legkippen nog eens te laten schitteren. Ik ben blij dat ze mij hier serveren in een koekje en dat ik niet met een soeplepel op een hoop aardappelen geschept word. Ik heb nog altijd heimwee naar la douce France, une cuisine gastronomique. Room of ei worden hier nogal eens vergeten maar ik heb hier toch rust gevonden. Ik word hier door iedereen bejubeld of ik nu lekker ben of niet." Het konijn pikte daar direct op in.

"Ik ben bang dat opa mij niet lekker gaat vinden. Hij wilde alleen maar konijn eten, geschoten met zijn eigen loodjesgeweer. Hij gromde dat gekweekte konijnen geen smaak hadden en ik, ik ben gekweekt. Wilde konijnen hebben dag en nacht stress en vinden niet altijd het geschikte eten. Ik daarentegen kreeg brood, korrels en pisbloemen, zo lekker! Misschien valt mijn smaak nog wel mee, misschien heeft hij zelfs nog nooit gekweekt konijn gegeten, wie weet?" De rijstpap roerde zich: "Dromen zijn bedrog."

"Ik weet niet waar ik vandaan kom. Niet of ik aan een boom groei, onder de grond of ergens in een veld. Ik zat met velen in een grote zak, zonder wortels, zonder verhaal. Sommigen fluisterden dat we voorbestemd waren, voorbestemd voor wat? Maar één ding weet ik zeker: als ik op tafel kom, word ik bejubeld en dat is mijn hoogtepunt." Het werd stil in de kelder, elke pot zat in zijn eigen verhaal. De keldertrap kraakte en de tomatensoep werd opgepakt. Eindelijk was het zover, het feest kon beginnen.

De maaltijd was een succes, alles werd tot het laatste restje opgelepeld. Daarna zong het hele gezelschap uit volle borst: "Lang zal hij leven." Opa was zichtbaar ontroerd, hij keek naar de foto van zijn geliefde op de kast en mijmerde: "We hebben dat goed gedaan schat, binnenkort zijn we weer samen."

 YouYube: Pater Moeskroen – Honderd (Alpe – D'HuZes video).