105. Mijn langste reis ooit.

 ©Frieda Goovaerts 2025. Alle rechten voorbehouden.

Ik heb nog nooit in mijn lange leven zo'n lange reis gemaakt dan enkele jaren geleden. Ik versloeg zo maar eventjes op zes maanden tijd zo'n 120 miljoen kilometers. Neen, dat is geen typefout en ik zal jullie uitleggen hoe ik dat heb klaargespeeld.

Astronauten klagen toch altijd dat ze na een paar weken van dat gevriesdroogde, naar karton smakende pizza's te hebben gegeten, dromen van frit, biefstuk, een zachtgekookt eitje, een aardappeltje met jus, dagelijkse kost dus. Voor ons is dat de normaalste zaak van de wereld maar vierhonderd kilometer boven de aarde in het ruimtestation ISS is een vers gehaktballetje een utopie. Het is juist dat nep food waar ik de ruimtevaarders vanaf wilde helpen.

Ik heb mijn sollicitatie doorgestuurd naar Nasa en ja daar hebben ze aanvankelijk met mijn idee nogal gelachen. Nieuwe ideeën botsen meestal op gehoon en misprijzen, maar ik ben een doorzetter. In deze was het boek 'Harry Potter' van J.K. Rowling mijn grote voorbeeld: eerst overal misprezen worden om nadien één van de grootste verhalen aller tijden te worden. Neen, ik ben van den bijlange geen opgever.

Maar, geloof het of niet, ik kreeg een retourticket toegestuurd en werd uitgenodigd om mijn ruimtekeukentje te komen voorstellen. En of er interesse was! Ze probeerden met allerlei duivelse praktijken mijn patent af te pakken. Heel de tijd hield ik de ondergang van Lernout & Hauspie voor ogen. Met hun spraaktechnologie had heel België rijk kunnen worden. Pure diefstal was het.

En zo ja, met mijn patent op zak, zat ik vier maanden later in een Michelin pak met vier astronauten in de raket klaar om te vertrekken. Eerst zo'n vierhonderd kilometers naar het ISS-station en dan zes maanden rondjes maken. Ik heb de crew daarboven verrast met lekkere dingen waarover ze niet uitgepraat geraakten. Pannenkoeken, beignets, patatjes, gebraad, allemaal vers gemaakt en gesmaakt.

Het is allemaal prima gegaan tot ik een blik erwtjes openmaakte, efkes afgeleid was en alle erwtjes ontsnapten. Ik vond het eerst verschrikkelijk maar het werd onbewust het klapstuk van deze ruimtereis. Iedereen probeerde de erwtjes te vangen, met de blote hand, met een bekertje, sommigen zelfs met een netje, dat ze god-weet-waar, ergens op de kop hadden getikt.

De reis was, dankzij de erwtjes, nooit saai want na weken en zelfs maanden werden ze, net zoals dennennaalden na kerstmis, nog gevonden in een sok, in een ruimtepak, in een ventilatierooster, tot zelfs in iemands baard. Elke keer was het euforie ten top.

Mijn patent wordt nu verder uitgewerkt en blijft op mijn conto. Spraaktechnologie is door de Amerikanen afgepakt. Mijn patent blijft van mij en blijft Belgisch. Ik heb er zelfs een nieuwe slogan bij bedacht: "MAKE BELGIUM GREAT AGAIN".

YouTube; Ruimtevaarder van Kommil Foo.

De Nasa Space Challenge, de jaarlijkse prijs voor innovatie en samenwerking staat nu op mijn spaarboekje te pronken.